Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Ο Άγιος Δημητριος ως πρότυπο κατηχητή και ιεραποστόλου

Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός"

[ εικόνα άρθρου ]
Στή συνείδηση τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ μας κάποιοι μῆνες ἔχουν ἰδιαίτερη σημασία καί γι' αὐτό ἀπέκτησαν πρόσθετη ὀνομασία. Ἔτσι ὁ Αὔγουστος εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας, ὁ Σεπτέμβριος τοῦ Σταυροῦ καί ὁ Ὀκτώβριος τοῦ Ἁγ. Δημητρίου.
Μέ τόν τρόπο αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ὁ ρόλος τῆς Παναγίας καί τοῦ Σταυροῦ στή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Στήν περίπτωση δέ τοῦ Μεγαλομάρτυρα Ἁγ. Δημητρίου ἐπιβραβεύεται προφανῶς ἡ συμβολή του στή στερέωση τῆς χριστιανικῆς πίστεως μέ τήν ἄρνηση τῆς εἰδωλολατρίας καί τή διατράνωση τῆς ἀληθινῆς θεογνωσίας, ὅπως γνωστό τροπάριο τονίζει: «Δημήτριος καί Νέστωρ...τῶν εἰδώλων τήν πλάνην κατήργησαν καί τῆς θεογνωσίας τό τέλειον μυστήριον λαμπρᾷ τῇ φωνῇ ὑψηγοροῦντες ἀνεκήρυττον...».
Καί ὁ μεγάλος αὐτός ἄθλος δέν κατορθώθηκε τυχαία. Ἔγινε μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί χάρη στήν ἄμεπτη ζωή καί τά λαμπρά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου, τήν κατηχητική καί ἱεραποστολική του διακονία, τό σεπτό του μαρτύριο, τά ἀναρίθμητα θαύματα, τήν προστασία τῆς πόλης του Θεσσαλονίκης, τῆς Ἑλλάδας καί τῆς οἰκουμένης ὅλης, καθώς ψάλλουμε στό Ἀπολυτίκιό του: «Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις σέ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη...».
Στό παρόν ἄρθρο θά ἐπικεντρώσουμε τήν προσοχή μας στήν κατηχητική καί ἱεραποστολική διακονία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.
1. Κλίση καί κλήση στήν Ἱεραποστολή
Ἡ «κλίση» εἶναι χάρισμα, τάλαντο, ἔμφυτη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἐσωτερική ψυχική δύναμη, πού πρέπει κατάλληλα νά καλλιεργηθεῖ. Ἡ «κλίση» εἶναι ἡ πρόσκληση τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου θετική ἀπάντηση στό θεῖο κάλεσμα. Στόν Ἅγιο Δημήτριο συναντοῦμε καί τά δύο: κλίση καί κλήση, καί μάλιστα σέ ἀξιοθαύμαστο βαθμό.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀρχιεπίσκοπος καί ἕτερος πολιοῦχος τῆς Θεσσαλονίκης, μέ πολύ θαυμασμό καί ἔκδηλη συγκίνηση γράφει στήν ἐγκωμιαστική του ὁμιλία στόν Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο: «Δημήτριος ὁ σοφός καί παρθένος καί ὅσιος καί ὡς εἰπεῖν πάγκαλός τε καί παναμώμητος, καί φύσει καί σπουδή καί χάριτι λαμπρυνόμενος» (Ε.Π.Ε., τόμ. 11). (Δηλαδή, ὁ Ἅγιος Δημήτριος εἶναι ὁ σοφός καί παρθένος καί ὅσιος καί, θά ἔλεγα, αὐτός πού συγκεντρώνει στόν ἑαυτό του κάθε καλοσύνη καί ὁ παναγνός. Τόν λαμπρύνει καί ἡ φύση του καί ἡ παιδεία καί ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ).
Ἀξίζει σίγουρα νά διερευνήσουμε μέ ποιόν τρόπο καί σέ ποιό βαθμό ἡ «φύση» του, ἡ «σπουδή» καί ἡ «χάρη» τοῦ Θεοῦ λάμπρυναν καί στόλισαν τόν Ἅγιο.
Ὡς πρός τό πρῶτο, ὁ Δημήτριος κληρονόμησε ἀπό τούς εὐσεβεῖς γονεῖς του μιάν ἄρτια φύση. Ἀπό τήν παιδική του ἡλικία ἦταν γεμάτος μέ ἄρρητα χαρίσματα. Στή συνέχεια, ἦταν τρυφερός καί εὐγενικός νεανίας, πολύ ὡραῖος στήν ὄψη, ὄχι μόνο κατά τόν ἐξωτερικό καί αἰσθητό ἄνθρωπο, ἀλλά σέ μεγαλύτερο ἀκόμη βαθμό κατά τόν ἐσωτερικό καί βαθύτερο. Αὐτή ὅμως ἡ καλή φύση πρέπει νά δουλευτεῖ καί νά ἀξιοποιηθεῖ.
Καί ὁ Δημήτριος μέ τή σπουδή τῆς σοφίας, «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ. 6,4), μέ τή μελέτη τῆς Ἁγ. Γραφῆς, τήν ἄσκηση, τή νηστεία, τήν προσευχή, τήν ἀγρυπνία καλλιέργησε καί τελειοποίησε τή φύση του. Ἰσχυροποίησε τήν πίστη του καί τήν ἔκανε ἀνίκητη. Φύλαξε ἀμίαντη τή χάρη πού δέχτηκε κατά τό Βάπτισμά του εἰς Χριστόν. Γνώρισε καί τήρησε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐξάγνισε τόν ἑαυτό του καί δυνάμωσε τόν χαρακτήρα του. Στό ἄνθος τῆς νεότητάς του ἀποδέχτηκε τήν παρθενία, ἐπιλέγοντας τήν ἀπόλυτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔναντι κάθε ἄλλης ἀγάπης τοῦ κόσμου. Ἀνεδείχθη ἔτσι στεφανωμένος νικητής ἀπό τή νεότητά του. Στήν περίπτωσή του ἰσχύει ἀπόλυτα τό «ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. 3,20), καθώς καί τό «οὐκ ἦν ὅμοιος ἐπί τῆς γῆς» (πρβλ. Ἰώβ 1,8).
Ἦταν ἑπόμενο, λοιπόν, γιά νά ἔλθουμε στό τρίτο στοιχεῖο στή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὁ Θεός εἶδε τόν Δημήτριο. Ὁ Θεός «ὁ ἐρευνῶν νεφρούς καί καρδίας» (Ἀποκ. 2,23), «ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὄψεται εἰς πρόσωπον, ὁ δέ Θεός ὄψεται εἰς καρδίαν» (Α΄ Βασιλ. 16,7), εὐδόκησε νά σκηνώσει σ' αὐτόν, νά τόν καταστήσει σέ ὅλα θεϊκό. Γιατί βρῆκε τόν Δημήτριο «Χριστοῦ εὐωδία» (Β΄ Κορ. 2,15), «ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον» (Β΄ Τιμ. 2,15), ἀγαπημένον τοῦ Χριστοῦ μαθητῆ, «σκεῦος ἐκλογῆς... τοῦ βαστᾶσαι τό ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν τε καί βασιλέων» (Πράξ. 9,15).
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου